Στέρεο Νόβα: 20 χρόνια μετά

Στις ανθρώπινες σχέσεις, ένα συν ένα δεν κάνει δύο. Στις ανθρώπινες σχέσεις ένα συν ένα κάνει ένα. Δύο ανεξάρτητες οντότητες ενώνονται και γίνονται μία άλλη, ανεξάρτητη οντότητα. Όταν δεν ισχύει αυτό, δεν υπάρχουν σχέσεις, δεν υπάρχουν ομάδες, στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει συγκρότημα.

Όταν έμαθα πως οι Στέρεο Νόβα έβγαζαν δίσκο είκοσι χρόνια μετά, δύο ήταν οι φόβοι μου.

Ο πρώτος μου φόβος ήταν πως δεν θα έβγαζαν έναν Στέρεο Νόβα δίσκο αλλά έναν Κ Βήτα + Μ Δέλτα δίσκο. Μετά από τόσα χρόνια και τόσο σημαντική ανεξάρτητη μουσική πορεία από τον καθένα, διατηρούσα τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και πάλι σαν ένα.

Ο δεύτερος φόβος μου ήταν πως θα έδιναν έναν κακό δίσκο και θα διέλυαν τον μύθο μέσα μου. Δεν προσδοκούσα ένα αριστούργημα, θα ήμουν ικανοποιημένος με έναν απλά αξιοπρεπή δίσκο. Και οι δύο φόβοι μου διαψεύστηκαν.

Έχοντας παρακολουθήσει την ανεξάρτητη πορεία τόσο του Κ Βήτα όσο και του Μ Δέλτα, είχα αντιληφθεί τις λεπτές αλλά σαφείς αποστάσεις που είχαν ακολουθήσει οι δύο δημιουργοί μετά τη διάλυση των Στέρεο Νόβα. Και μπορεί κατά καιρούς η αύρα από τις προσωπικές τους δουλειές να μου έφερνε αναμνήσεις από το συγκρότημα, αλλά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αυτό: αναμνήσεις. Κατά τα άλλα, ο καθένας είχε χαράξει την δική του, ανεξάρτητη πορεία.

Ο «Ουρανός» είναι ένας Στέρεο Νόβα δίσκος. Ένας καλός Στέρεο Νόβα δίσκος, που έρχεται είκοσι χρόνια μετά να κάνει ένα όμορφο δώρο σε όλους εμάς που αγαπήσαμε το συγκρότημα και μεγαλώσαμε μαζί του.

Δεν ξέρω αν θα δημιουργήσει νέους fans, μεταξύ μας πιστεύω πως όχι, οι παραστάσεις των Στέρεο Νόβα και της γενιάς τους είναι διαφορετικές από τις παραστάσεις των σημερινών εικοσάρηδων που οι πρώτες συνειδητές τους αναμνήσεις είναι από μια χώρα μνημονίων.

Ξέρω όμως πως ο δίσκος δεν απογοήτευσε εμένα, τον σαραντάρη plus που οι πρώτες μου συνειδητές αναμνήσεις είναι από μια Ελλάδα που έβγαινε από το καβούκι της και προσπαθούσε να βρει τη θέση της στον κόσμο.

Στα ατσούμπαλα βήματά της, η Ελλάδα του τότε έβαλε για πρώτη φορά το trash στη ζωή της. Στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στη μουσική. Τα χρόνια πέρασαν και το trash του τότε ωχριά μπροστά στο trash του σήμερα. Τόσο πολύ που φτάνουμε να το αντιμετωπίζουμε με νοσταλγία και συγκατάβαση, ίσως και καθαγιάζοντάς το, δίνοντας έτσι άφεση αμαρτιών σε αυτό το άθλιο τότε μας που οδήγησε στο άθλιο τώρα μας.

Κόντρα στο trash του τότε, υπήρξε μια παρέα τριών αρχικά και στη συνέχεια δύο μουσικών που έφερε στην ελληνική πραγματικότητα όλο το boom της electronica και του rave της δεκαετίας του 1990.

Δίπλα στους KLF από το Λονδίνο και τους Orbital από το Κεντ ήρθαν να σταθούν και οι Στέρεο Νόβα από τα Δυτικά Προάστια της Αθήνας. Βρεθήκαμε ξαφνικά να ξενυχτάμε περιμένοντας να δούμε στο MTV, εκείνο το MTV που έπαιζε ακόμα μουσική, το videoclip του New Life 705.

Και να ελπίζουμε πως οι Στέρεο Νόβα θα βρουν τον δρόμο τους στο διεθνές μουσικό στερέωμα, και μαζί τους και εμείς οι fans τους, κόντρα στο λαϊκο-ποπ που πατώντας στο trash της τηλεόρασης και των περιοδικών έπαιρνε τα πάνω του και επέστρεφε ύστερα από μια ολόκληρη δεκαετία στην αφάνεια.

Οι Στέρεο Νόβα δεν έκαναν διεθνή επιτυχία. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως λόγω του ελληνικού στίχου τους, ίσως επειδή όσο και αν η Αθήνα είναι μια μεγάλη πόλη τελικά σίγουρα δεν είναι Λονδίνο για να έχουν οι μουσικοί της μια θέση στο διεθνές στερέωμα. Δεν πειράζει. Κατάφεραν κάτι εξίσου σημαντικό, βρήκαν το κοινό τους σε μια χώρα που το είδος μουσικής που έπαιζαν δεν ήταν ποτέ το είδος που άκουγε η πλειοψηφία. Και αυτό από μόνο του είναι αρκετό.

Είκοσι χρόνια μετά, έρχονται να δώσουν και πάλι κάτι. Κάτι ειλικρινές, κάτι που ήρθε από τον Κ Βήτα και τον Μ Δέλτα σαν Στέρεο Νόβα. Η μεγάλη τους επιστροφή σφραγίζεται με τη συναυλία τους στο Νιάρχος στις 18/6.

Δεν τους είδα ποτέ ζωντανά όσο ήταν ενεργοί. Δεν είχα χρήματα για συναυλίες τότε, στην πραγματικότητα δεν μπόρεσα να πάω σε συναυλίες παρά μόνο όταν έπιασα συστηματικά δουλειά, ενώ και εκείνο το reunion που έκαναν πριν μια δεκαετία για τη lifo με βρήκε κρεβατωμένο με πυρετό λόγω υπερκόπωσης (από τη συστηματική δουλειά που λέγαμε).

Είχα όμως τα τραγούδια τους και τα βιντεοκλιπ τους. Και τώρα έχω και τον «Ουρανό», να μου θυμίζει πως ακόμα και αν τα χρόνια περνάνε, ακόμα και αν σιγά σιγά παύει να είναι η εποχή σου, πάντα μπορείς να πεις κάτι και μάλιστα κάτι που να αξίζει.

Ας είμαστε εκεί όσοι μπορούμε, και επίσης ας αγοράσουμε το cd και όσοι μπορούμε (και ας μην το κατεβάσουμε πειρατικά από το internet, η τιμή κυκλοφορίας είναι αξιοπρεπέστατη και αξίζει να υποστηρίξουμε την προσπάθεια). Και ας πιαστούμε από τη μουσική τους και ας γιορτάσουμε αυτό που ήμασταν τότε και αυτό που γίναμε τώρα.

Πρώτη δημοσίευση στους Apodyoptes.