"Dream Brother": το τραγούδι του Jeff Buckley που με συντάραξε.

Στις 23 Αυγούστου του 1994, ο Jeff Buckley, γιος του τραγουδιστή Tim Buckley, κυκλοφορεί το Grace. Έρχεται σαν ένας λυρικός δυναμίτης και αρπάζει τους απανταχού ροκάδες από το λαιμό. Σαν να έγινε κάτι μαγικό.

H γραμμή που είχε ξεκινήσει από τον Leonard Cohen και συνεχιζόταν στον Nick Cave έμοιαζε να είχε βρει την ιδανική της συνέχεια.Η γραμμή διακόπηκε βιαίως στις 29 Μαΐου του 1997 στα νερά ενός από τους παραποτάμους του Μισισίπι, κάπου στο Μέμφις. Εκεί που έχουν γεννηθεί οι μεγάλοι μουσικοί.

Έζησε τρία χρόνια περισσότερα από τον πατέρα του που και εκείνος είχε πεθάνει πρόωρα, από υπερβολική δόση ηρωίνης. Bad Karma; Τραγική σύμπτωση; Συμπαντικό καλαμπούρι μιας ανώτερης θεότητας;

Γιος και πατέρας έφυγαν και οι δύο πρόωρα, και ο καθένας στοίχειωσε με τη μουσική κληρονομιά του τη γενιά του και τις γενιές που θα ακολουθούσαν.
Δεν θα μπορούσα να γλιτώσω εγώ. Όχι όταν σε αυτό το album υπήρχε το Dream Brother.

Το τελευταίο track, το τραγούδι που αν μου ζητούσαν από όλες τις χιλιάδες ώρες μουσικής που έχω ακούσει στη ζωή μου να διαλέξω πέντε μονάχα λεπτά, ένα μονάχα τραγούδι, που θα έπρεπε να ακούω ξανά και ξανά και ξανά μέχρι το τέλος της ζωής μου ,χωρίς να μπορούσα ποτέ να ακούσω κάποιο άλλο, θα ήταν ακριβώς αυτό.

Το τραγούδι στο οποίο ο Jeff Buckley παρακαλά έναν φίλο του να μην εγκαταλείψει την έγκυο φίλη του, και να μην κάνει στο παιδί που θα γεννιόταν αυτό που έκανε ο Tim Buckley στον Jeff.

“Don’t be like the one who made me so old
Don’t be like the one who left behind his name
‘Cause they’re waiting for you like I waited for mine
And nobody ever came.”

Γιατί από όλες τις χιλιάδες ώρες μουσικές θα διάλεγα αυτά τα πέντε λεπτά να παίζουν για την υπόλοιπη ζωή μου χωρίς να χρειάζομαι κανένα άλλο τραγούδι;

Ίσως επειδή όταν ξεκινούσα εκείνο το ταξίδι στην Κούβα και έβλεπα από το παράθυρο του αεροπλάνου τα σύννεφα από κάτω μου, έτοιμα να με υποδεχτούν να χοροπηδήξω και να κυλιστώ πάνω τους, και ενώ η φωνή του Jeff μου ψιθύριζε στο αυτί “Nobody ever came”, ίσως επειδή εκείνες ακριβώς τις στιγμές ένιωσα στα βάθη της ψυχής μου πως μπορείς πάντα να συνεχίζεις.

Ακόμα και αν δεν έρθει ποτέ αυτός που όταν είχες ανάγκη σε εγκατέλειψε και από τότε πάντα τον περίμενες.

(Πρώτη δημοσίευση στους Apodyoptes)